Ustawa o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenie wysokości cen energii elektrycznej

Co radzi ekspert?

Przepisami ustawy o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenie wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w 2023 roku z dnia 27.10.2022 r. (Dz. U. z 2022 r., poz. 2243 ze zm.), doszło do uregulowania:

• ceny maksymalnej sprzedaży energii elektrycznej stosowanej w rozliczeniach z odbiorcami uprawnionymi;
• zasad i trybu przyznawania i wypłacania rekompensat dla podmiotów uprawnionych z tytułu wprowadzenia ceny maksymalnej;
• zasad i trybu wprowadzenia czasowego obowiązku przekazywania odpisu na Fundusz Wypłaty Różnicy Ceny;
• szczególnych rozwiązań stosowanych w przypadku ograniczenia dostępności wody amoniakalnej.

Na podstawie przepisów powołanej wyżej ustawy, przedsiębiorstwa energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną zobowiązane zostały zaś do stosowania ceny maksymalnej w rozliczeniach z odbiorcami uprawnionymi w okresie i po zaistnieniu warunków określonych szczegółowo w przepisach ustawy.

Przepisy komentowanej ustawy zawierają w pierwszej zaś kolejności nowe rozwiązania dla gospodarstw domowych, lecz także stosuje się je do innych odbiorców uprawnionych, w tym zaś m.in. odbiorców uprawnionych w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 07.10.2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 roku w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej (Dz.U. z 2022 r., poz. 2127), w przypadku gdy odbiorca taki zużywa energię elektryczną powyżej maksymalnych limitów zużycia energii elektrycznej określonych w komentowanej ustawie. Odbiorcą, o którym mowa wyżej jest zaś odbiorca końcowy w rozumieniu art. 3 pkt 13a ustawy z dnia 10.04.1997 r. Prawo energetyczne (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 1385 ze zm.), a więc odbiorca dokonujący zakupu paliw lub energii na własny użytek (gdzie do własnego użytku nie zalicza się energii elektrycznej zakupionej w celu jej magazynowania lub zużycia na potrzeby wytwarzania, przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej oraz paliw gazowych zakupionych w celu ich zużycia na potrzeby przesyłania, dystrybucji, magazynowania paliw gazowych, skraplania gazu ziemnego lub regazyfikacji skroplonego gazu ziemnego). Przy czym ustawodawca wymaga, by zakup paliwa lub energii był dokonywany jedynie w celu jej zużycia na potrzeby:

• gospodarstw domowych,
• pomieszczeń gospodarczych związanych z prowadzeniem gospodarstw domowych, o ile nie jest w nich wykonywana działalność gospodarcza,
• lokali o charakterze zbiorowego mieszkania, o ile nie jest w nich wykonywana działalność gospodarcza,
• mieszkań rotacyjnych, mieszkań pracowników placówek dyplomatycznych i pracowników zagranicznych przedstawicielstw,
• domów letniskowych, domów kempingowych i altan działkowych w rodzinnych ogrodach działkowych, w których nie jest wykonywana działalność gospodarcza oraz administracji rodzinnego ogrodu działkowego - w przypadkach wspólnego pomiaru,
• oświetlenia w budynkach mieszkalnych,
• zasilania dźwigów w budynkach mieszkalnych,
• węzłów cieplnych i hydroforni, będących w zarządzie administracji domów mieszkalnych,
• garaży, w których nie jest wykonywana działalność gospodarcza.

O ile zatem dana wspólnota mieszkaniowa spełnia warunki do zakwalifikowania jej jako „odbiorcę uprawionego”, przepisy komentowanej ustawy znajdują do niej zastosowanie. Przypomnieć jedynie można, iż wspólnota mieszkaniowa ma status odbiorcy końcowego – co do zasady - jeżeli nabywa energię elektryczną na potrzeby własne, w szczególności na cele związane z używaniem części wspólnych nieruchomości (oświetlenie klatek schodowych, piwnic, strychów, zasilanie dźwigów osobowych itp.). Co do zasady bowiem, odbiorcą końcowym w budynku wspólnoty jest zaś jej członek (właściciel lokalu).