W latach 90-tych XX wieku częstą praktyką przy dokonywaniu wyodrębnienia własności lokali było wydzielanie działki pod budynkiem, która odpowiadała jedynie obrysowi budynku. W związku z tym grunt stanowiący najbliższe otoczenie bloku nie stanowił nieruchomości wspólnej i nie mógł być wykorzystany przez właścicieli lokali w budynku. Tymczasem taka sytuacja może czasami zupełnie sparaliżować dostęp do budynku i pozbawić właścicieli możliwości swobodnego dojścia do budynku czy parkowania samochodów w pobliżu budynku nie wspominając już o budowie wiaty śmietnikowej itp. Właściciel tego terenu może zupełnie odciąć możliwość korzystania z jego gruntu przez inne osoby w tym właścicieli lokali w sąsiedniej wspólnocie mieszkaniowej i jest to jego prawo . Zmianę tego stanu rzeczy wprowadzono dopiero ustawą z dnia 7.01.2000 roku nowelizującą ustawę o gospodarce nieruchomościami. Wprowadzono w niej artykuł definiujący działkę budowlaną, jako nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego. Uznano zatem iż warunkiem wydzielenia działki jest zapewnienie racjonalnego z niej korzystanie. Zatem w większości przypadków dopiero działki pod budynkami wspólnot, które to wspólnoty powstały po tej dacie zapewniają racjonalne korzystanie z nieruchomości. Wprowadzono też art. 209a, który stworzył możliwość naprawy źle wydzielonej działki pod budynkiem nadając mu charakter roszczenie o odtworzenie d...
Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem