W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że strop jako konstrukcja oddzielająca dwa lokale w budynku wspólnoty mieszkaniowej (czy to lokale mieszkalne, czy też lokale o innym przeznaczeniu bądź ich kombinację) stanowi przedmiot przymusowej współwłasności właścicieli lokali, o której mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 24.06.1994 r. o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 737 ze zm.; dalej: „UWL”), a tym samym koszty jego naprawy ponosi wspólnota mieszkaniowa.
Ustawodawca w art. 3 ust. 2 UWL wskazał bowiem wyraźnie, że nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Przepis ten odwołuje się zatem do kryterium funkcjonalnego, wskazując, że nieruchomością wspólną są te części nieruchomości, które „nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali”. W orzecznictwie postuluje się, by pojęciu „użytku” na gruncie przepisu art. 3 ust. 2 UWL nadać szerszy zakres, który musi być odnoszony właśnie do funkcji, jaką pełni dana część nieruchomości wspólnej. W konsekwencji, każda część, której funkcja wykracza poza sferę odrębnego lokalu, powinna być uznawana za należącą do nieruchomości wspólnej.
W orzecznictwie (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13.8.2013 r., I ACa 484/13) wskazuje się wobec tego, że podłoga w lokalu usytuowanym na wyższej kondygnacji w postaci desek, parkietu, płytek itp. służy do wyłącznego użytku właściciela lokalu, który z niej korzysta. Z kolei, sufit w postaci wykończenia, czy oświetlenia służy wyłącznie do użytku właściciela lokalu usytuowanego poniżej. Natomiast, płyta podłogowa (stropowa) jako element konstrukcyjny budynku służy do ogólnego użytku i stano...
Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem