Kilka działek będących własnością wspólnot mieszkaniowych

Na jednym z tych chodników (na swojej działce) wspólnota zamontowała słupek ograniczający parkowanie. Ponieważ jednak był on notorycznie uszkadzany przez samochody, położono przy nim sporej wielkości głaz. I tu powstał konflikt z innymi mieszkańcami osiedla, którzy żądają jego usunięcia, powołując się na następujące przepisy:
Między budynkami 43E i 41D, na całej długości, biegnie droga wewnętrzna, co potwierdza oznaczenie w ewidencji gruntów i budynków. Definicję drogi wewnętrznej można znaleźć w art. 8 ust. 1 Ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1440), zgodnie z którą „drogi, drogi rowerowe, parkingi oraz place przeznaczone do ruchu pojazdów, niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym tych dróg są drogami wewnętrznymi”. Dla potrzeb niniejszej definicji należy również wyjaśnić pojęcie drogi – znajduje się ona w art. 2 pkt 1 Ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.): „wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt”.
Oraz:
Zabrania się pozostawiania na drodze przedmiotów, które mogłyby zagrozić bezpieczeństwu ruchu, co egzekwować może policja (art. 45 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 129 ust 1 i 2 pkt 7 Prawa o ruchu drogowym). 
Ponadto z prawem własności nieruchomości wiążą się nie tylko uprawnienia, ale i obowiązki. Jednym z obowiązków właściciela jest dbanie o stan techniczny nieruchomości i jej otoczenia – za utrzymanie drogi lub chodnika na drodze wewnętrznej odpowiada właściciel lub zarządca nieruchomości. Pomimo braku wyraźnych podstaw prawnych, tak jak w przypadku obowiązku usuwania zwisających z dachu sopli lodu, właściciel nieruchomości lub jej zarządca powinien usunąć głaz z chodnika. Wskazują na to wytyczne płynące z judykatury, gdzie przyjmuje się, że obowiązek dbałości o zdrowie i życie człowieka może wynikać nie tylko z normy ustawowej, ale ze zwykłego rozsądku, popartego zasadami doświadczenia, które nakazują również unikanie niepodyktowanego koniecznością ryzyka, lecz także podjęcia niezbędnych czynności zapobiegających możliwości powstania zagrożenia dla życia lub zdrowia człowieka (art. 5 k.c.; wyrok SN z 2 grudnia 2003 r., sygn. akt III CK 430/03, OSNC 2005, nr 1, poz. 10). Tym samym utrzymywanie i godzenie się na występowanie tego typu oczywistego zagrożenia dla życia, zdrowia i mienia, jednocześnie będącego powszechnie znanym ryzykiem, jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, powszechnie przyjętymi zwyczajami oraz wypracowanymi od szeregu lat normami postępowania w określonych sytuacjach, stanowiąc zagrożony odpowiedzialnością czyn niedozwolony. Podstawę ich odpowiedzialności określa art. 415 k.c.

Czy mają oni rację i czy faktycznie są jakieś przepisy, które regulują takie sprawy?

Przede wszystkim należy zacząć od podstawowej sprawy, jaką jest kwestia, czy działka, jak to określono, „stanowi własność wspólnoty mieszkaniowej”, a zatem czy jest częścią nieruchomości wspólnej, na której posadowiony jest budynek, czy jest sąsiednią działką, będącą współwłasnością określonych osób. Bardzo często bowiem deweloper czy spółdzielnia, zbywając lokale, oprócz działki pod budynkiem, stanowiącej nieruchomość wspólną, wyodrębnia działki stanowiące parkingi, drogi, place zabaw i przekazuje je właścic...