0
535
W razie niemożności osiągnięcia porozumienia przez współwłaścicieli przy wykorzystaniu przepisów dotyczących zarządu ustawowego lub postanowień umownych, wyłaniające się problemy mogą być rozwiązane przez rozstrzygnięcie przez sąd w sprawie konkretnej czynności (art. 199 k.c.) lub wyznaczenie zarządcy na wniosek każdego ze współwłaścicieli (art. 203 k.c.). Przepisy art. 611 do art. 616 k.p.c. regulujące zarząd związany ze współwłasnością odnoszą się do zarządcy ustanowionego na podstawie art. 203 k.c. bez względu na to, czy jest nim jeden ze współwłaścicieli, czy też osoba trzecia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2005 r., III CK 504/04).
W toku rozpoznawania skargi kasacyjnej zarządcy, któremu powierzono wykonywanie zarządu sądowego nad nieruchomością, Sąd Najwyższy przeprowadził obszerną analizę zagadnień związanych z kompetencjami zarządcy nieruchomości ustanowionego na podstawie art. 203 k.c.
Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku zwrócił szczególną uwagę na brzmienie art. 203 k.c. określającego przyczyny, dla których konieczna była ingerencja sądu. Z treści przywoływanego przepisu wyprowadzić należy wniosek, że zarządca nie musi konsultować ze współwłaścicielami czynności zwykłego zarządu, skoro doszło do nieporozumień pomiędzy nimi w sprawach dotyczących zwykłego zarządu lub naruszeń zasad prawidłowego zarządzania. Na rozporządzenie przedmiotem współwłasności i dokonanie czynności przekraczającej zwykły zarząd musi on uzyskać zgodę współwłaścicieli lub zezwolenie sądu (art. 935 § 3 k.p.c.). W art. 615 k.p.c. przewidziane zostało odesłanie do odpowiedniego stosowania przepisów o zarzą...
Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem
