Współwłasność przymusowa

Z regulacji art. 13 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali wynika, że jeśli chodzi o sam lokal stanowiący odrębną własność, jego właściciel zachowuje wynikające z kodeksu cywilnego prawa związane z własnością, takie jak prawo do: posiadania i korzystania z rzeczy, pobierania pożytków i innych przychodów, dyspozycji faktycznych, wyzbycia się rzeczy, rozporządzenia rzeczą na wypadek śmierci oraz obciążenia rzeczy, ale musi uzyskać zgodę innych właścicieli lokali, gdy dokonywane przez niego czynności mogą ingerować we własność innych osób lub we współwłasność i prawa innych osób do współkorzystania ze współwłasności. Jedynymi ograniczeniami w korzystaniu z własnego lokalu to konieczność takiego zachowania się właściciela, aby w jak najmniejszym stopniu utrudniać korzystanie innym właścicielom z lokali, natomiast własność lokalu jest ściśle powiązana z udziałem właściciela w nieruchomości wspólnej. W orzecznictwie utrwalono pogląd, że nieruchomość wspólną stanowią grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właściciela lokalu (wyrok Sądu Najwyższego z 2 grudnia 1998 r. I CKN 903/97).